De vloek van de Farao
Op 4 november 1922 ontdekte Howard Carter het graf van Toetanchamon waarnaar hij, met de steun van zijn opdrachtgever Lord Carnarvon, reeds jarenlang zocht.
Lord Carnarvon stierf voor dat hij de stoffelijke resten van de jonge farao had aanschouwd, aan een geïnfecteerde muggenbeet. Op 5 april 1923, vijf vóór twee gaf hij de geest in Caïro, op dat precieze ogenblik stierf zijn lievelingshond in Engeland, werd Caïro getroffen door een elektriciteitspanne, en werd de “gouden kanarie” van Carter door een cobraslang verslonden.
Op deze zwart-wit foto van een wand
van het graf van Toetanchamon zijn
zeer duidelijk de schimmels te onderscheiden.
Toen Conan Doyle, de beroemde vader van Sherlock Holmes, sterk geïnteresseerd aan occultisme, dit vernam verklaarde hij in de pers dat de “Vloek van de Farao” de oorzaak was.
In 1975 werd de mythe van de vloek weer nieuw leven ingeblazen door Philip Vandenberg, die in zijn boek “Der Fluch der Pharaonen”, beweert dat Carter in het graf een kleitablet vond met de inscriptie: ”De dood zal met zijn vleugels eenieder treffen die de rust van de farao verstoort”.
Deze tablet heeft nooit bestaan, er zijn geen verwijzingen naar een dergelijke vloek, en het is on-Egyptisch om over de dood te spreken alsof die vleugels heeft.
Al snel verspreidde zich in 1923 het nieuws dat bij de begrafenis van Toetanchamon een giftige substantie in de grafkamer was opgeborgen; anderen spraken zelfs van opgeslagen kernenergie, en dat Carnarvon aan de bestraling was bezweken.
In 1924, een jaar na de opening van het graf waren reeds 5 teamleden overleden, een ware hysterie brak uit toen nog meer archeologen stierven.
In 1953, 50 jaar na de opening van het graf van Toetanchamon in Egypte, werd in Krakau, het graf van de Poolse koning Casimir, die vijf eeuwen vroeger was overleden, geopend. Van de 14 onderzoekers van het team stierven er 12 op mysterieuze wijze, enkele tijd later vielen er nog meer slachtoffers bij de personen die aanwezig waren bij het openen van het graf. Men sprak over “de vloek van Casimir”!
Men denkt nu de schuldige te hebben geïdentificeerd; niet Toetanchamon of Casimir, maar een schimmel: de “Aspergillus Flavus”, die ontstaat bij de afbraak van organisch materiaal, en die zich bevindt op de mummies en de muren van grafkamers, deze schimmel inademen is voor een gezond persoon meestal zonder gevaar, wel is hij dodelijk voor verzwakte longlijders. Na het inademen van de sporen gaan de secreties en de globuli uit de bloedvaten naar de longblaasjes en leiden tot verstikking.
Lord Carnarvon leed aan een longziekte, Georges Bénédicte, George Gould en Lafleur stierven aan longcongestie, ook Arthur Mace was longpatiënt en stierf twee jaar na de opening van het graf aan longallergie veroorzaakt door de schimmels van het graf van Toetanchamon.
De overledene heeft dus geen dodelijke wraak uitgeoefend op de archeologen die zijn rust kwamen verstoren.
De moord op Toetanchamon
Toetanchamon, de beroemdste Egyptische farao, werd vermoord. Zo beweert althans egyptoloog Bob Brier van de Universiteit van Long Island, New York, in zijn boek:”De Moord op Toetanchamon”.
De schrijver tracht, aan de hand van historische vondsten en een röntgenonderzoek uitgevoerd in 1968, aan te tonen dat de dood van Toetanchamon te wijten was aan een klap op het achterhoofd. Die zou zijn toegebracht in opdracht van Ai, die Toetanchamon opvolgde en/of van Horemheb, legeraanvoerder, opvolger van Ai en laatste farao van de 18de dynastie.
In 2005 werden met een CAT-scan 1.700 beelden van de mummie gemaakt.
Uit dit onderzoek bleek dat Toetanchamon niet stierf door een klap op het hoofd en dat er geen ander aanwijzingen van moord zijn. Wel vond men een breuk in het linkerdijbeen. Hoewel de breuk op zichzelf niet levensbedreigend was, is het mogelijk dat de wonde geïnfecteerd raakte en dat dit tot de dood heeft geleid. De hypothese van moord is dus vervangen door die van een ongeval.
Egyptische gidsen met rijke fantasie
 De eerste gloeilamp !? |
 Nucleaire straling !? |
De verlostang van Palfijn en de eerste microscoop ?
Ook Egyptische gidsen hebben soms een rijke fantasie.
Bij een bezoek aan de cryptes van de Hathortempel in Dendera wees een gids mij op een reliëf dat “de eerste gloeilamp” voorstelde, en op de eerste afbeelding van een nucleaire straling
Bij een bezoek aan de tempel van Kom Ombo wordt steeds de nodige uitleg verstrekt aan het reliëf met de Chirurgische koffer. Een gids toonde mij achtereenvolgens: de verlostang van Palfijn en de eerste microscoop.
En wij westerlingen dachten dat dit uitvindingen van bij ons waren!
